بمنظور مديريت و اشکال زدائی شبکه های مبتنی بر پروتکل TCP/IP ، می بايست شناخت مناسبی نسبت به تمامی جنبه ها ی آدرس دهی IP وجود داشته باشد. يکی از مهمترين عمليات مديريتی در شبکه های مبتنی بر پروتکل  TCP/IP ، نسبت دهی آدرس های IP مناسب و منحصربفرد به تمامی گره های موجود در شبکه است . با اينکه مفهوم نسبت دهی آدرس IP ، ساده بنظر می آيد ولی مکانيزم واقعی اختصاص آدرس IP موثر  با استفاده از Subnetting ، پيچيدگی های خاص خود را بدنبال دارد. علاوه بر موارد فوق ، ضروری است که شناخت مناسبی نسبت به جايگاه  IP Broadcast ، ترافيک multicast  و نحوه تطبيق آدرس های فوق به  آدرس های لايه اينترفيس شبکه نظير آدرس های MAC  اترنت و  Token Ring  ، وجود داشته باشد .در مجموعه مقالاتی که در اين خصوص ارائه خواهد به بررسی مفاهيم و ويژگی های آدرس دهی IP خواهيم پرداخت .

جريان داده در شبکه ای که صرفا" شامل يک سگمنت است ، عمليات ساده ای خواهد بود . در چنين شبکه هائی ،  کامپيوترهای ارسال کننده ،  يک درخواست Broadcast را بمنظور مشخص نمودن آدرس MAC کامپيوتر مقصدی که قصد ارسال اطلاعات برای آن وجود دارد ، ارسال می نمايند . فرآيند ارسال اطلاعات در شبکه هائی که شامل چندين سگمنت می باشند ، بدين صورت نخواهد بود . در شبکه هائی شامل چندين سگمنت ، فرآيند انتقال اطلاعات بمراتب پيچيده تر خواهد بود. در چنين محيط هائی ، TCP/IP مسيرهای متعددی را بمنظور ارتباط کامپيوترهای موجود در شبکه ارائه و از ارتباطات غير ضروری  در اين خصوص ، پيشگيری می نمايد .
درمحيطی که شامل چندين شبکه مرتبط با يکديگر است ، ممکن است کامپيوترهای مبداء و مقصد در يک سگمنت يکسان نباشند . بدين منظور ،  آدرس IP کامپيوتر مقصد بررسی تا اين اطمينان حاصل گردد که موقعيت کامپيوتر مقصد نسبت به کامپيوتر مبداء ،  محلی ( بر روی يک سگمنت ) و يا از راه دور( موجود بر روی سگمنت ديگر )  است .در صورتيکه کامپيوتر مقصد در راه دور( سگمنت ديگر)  باشد ، داده نمی تواند مستقيم برای وی ارسال گردد . در چنين مواردی لايه IP  داده مورد نظر را برای يک روتر ارسال می نمايد . روتر، بسته اطلاعاتی دريافتی را به مقصد مورد نظر ، ارسال ( فوروارد ) می نمايد .

TCP/IP ، بمنظور ارسال داده بر روی شبکه  آنها را به بخش های کوچکتری با نام Packets ( بسته های اطلاعاتی ) ، تقسيم می نمايد. از بسته های اطلاعاتی ، بر اساس پروتکل های مرتبط با آنان با واژه های متفاوتی ياد می گردد. تقسيم داده به بسته های اطلاعاتی امری  حياتی و ضروری است . ارسال حجم بالائی از اطلاعات در شبکه ، مدت زمان زيادی  طول خواهد کشيد و همين امر ، باعث کند شدن شبکه  می گردد. در زمانيکه حجم بالائی از اطلاعات در شبکه جابجا می گردد ، ساير کامپيوترهای موجود در شبکه قادر به ارسال اطلاعات نخواهند بود. در چنين حالتی ، اگر در فرآيند انتقال اطلاعات اشکالی بروز نمايد ، می بايست تمامی اطلاعات مجددا" ارسال شوند. در مقابل ، اگر بسته های اطلاعاتی کوچک بر روی شبکه ارسال گردند ، انتقال آنها بسرعت انجام و محيط انتقال به مدت زيادی ، اشغال نخواهد شد . در چنين حالتی در صورتيکه هر يک از بسته های اطلاعاتی با مشکل مواجه شوند ، صرفا"  بسته اطلاعاتی  که با مشکل مواجه شده است ، مجددا" ارسال می گردد. ( در مقابل ارسال تمام اطلاعات ) .
زمانيکه يک بسته اطلاعاتی به لايه اينترفيس شبکه ارسال می گردد ( Network interface layer ) ، به آن فريم ( frame )  می گويند .  فريم ، از بخش های  متفاوتی که  هر يک دارای عملکرد خاص خود  در جريان انتقال اطلاعات در لايه اينترفيس شبکه می باشند، تشکيل شده است  .
فرآيند ارسال اطلاعات، شامل مراحل متعددی است ( سازماندهی داده درون بسته های اطلاعاتی در کامپيوتر مبداء و بهم بستن آنان در کامپيوتر مقصد  بگونه ای که شکل اوليه مجددا" ايجاد گردد) . هر لايه از پروتکل TCP/IP  ، دارای نقشی موثر در کامپيوترهای مبداء و مقصد است .

در اين بخش به  بررسی Name Resoulation  ، خواهيم پرداخت . ماحصل فرآيند فوق، يافتن آدرس IP  مپ (map)  شده به يک  نام است ( در صورتيکه عمليات با موفقيت انجام گردد ) . تمامی اسامی User-friendly ، می بايست به آدرس معادل IP مربوطه مپ تا زمينه ارتباط بين دستگاههای متقاضی در يک شبکه مبتنی بر TCP/IP ،  فراهم گردد .

پروتکل TCP/IP کامپيوترهای مبداء و مقصد را از طريق آدرس IP آنان ، شناسائی می نمايد . کاربران ، تمايل بيشتری  برای بخاطرسپردن و استفاده از اسامی ، نسبت به اعداد ( آدرس های IP )  را دارند . برای آدرس دهی يک کامپيوتر از انواع متفاوتی نام ( user friendly names )  ، استفاده می گردد. ويندوز 2000 ، بمنظور ذخيره سازی اسامی و آدرس IP  معادل آنان  ، از رويکردهای متفاوتی استفاده می گردد .با توجه به نوع نام استفاده شده ، از يک فايل ايستا و يا پويا بمنظور ذخيره نمودن اسامی و آدرس های IP مپ شده به آنان استفاده می گردد . برخی از برنامه ها نظير IE و FTP  ، قادر به استفاده از آدرس IP و يا   نام  برای برقراری ارتباط  با مقصد مورد نظر می باشند .زمانيکه از نام استفاده می گردد ، قبل از آغاز يک ارتباط از طريق پروتکل TCP/IP ، از فرآيندی با نام  Name Resolution استفاده تا آدرس IP  کامپيوتر مورد نظر ، مشخص گردد  . در صورتيکه آدرس IP ، مشخص شده باشد ( در مقابل مشخص شدن  نام ) ،ارتباط بلافاصله برقرارخواهد شد . 

MS SQL Server يکی از سيستم های مديريت بانک های اطلاعاتی رابطه ای (Relational) است که توسط شرکت مايكروسافت ارائه شده است  . SQL Server از مدل سرويس دهنده - سرويس گيرنده (Client/Server) تبعيت می نمايد . در اين مدل ، درخواست های (InQuery) سرويس گيرندگان برای سرويس دهنده ارسال و در سمت سرويس دهنده بررسی و آناليز می گردند . در ادامه ، پردازش های‌ مورد نياز  بر روی اطلاعات ذخيره شده در بانک های اطلاعاتی انجام و در نهايت ، نتايج برای سرويس گيرنده ارسال خواهد شد .
MS SQL Server با استفاده از  مجموعه عناصری ( Components ) كه به صورت هدفمند اجراء می گردند ، قادر به تامين نيازها و درخواست ها  از مخازن داده (Data Storages) می باشد . مخازن داده در SQL Server به دو روش زير مديريت می گردند :

• OLTP  ( برگرفته از  OnLine Transaction Processing System )

• OLAP ( برگرفته از     OnLine Analytical Processing System )

قبل از پرداختن به موضوع بانک های اطلاعاتی رابطه ای (Relational Data Base) ، بهتر است اشاره ای به مفاهيم ذيل داشته باشيم :

• موجوديت (Entity)
  به هر چيزی (شی ، شخص ، محل و ...) که می خواهيم در يک سيستم راجع به آن اطلاعاتی را جمع آوری ، پردازش و نگهداری نمائيم ، يک موجوديت گفته می شود . تعريف فوق ، متداولترين برداشت اوليه از موجوديت می باشد . مجموعه موجوديت های يک سيستم ، ساختار اطلاعاتی آن سيستم را مشخص می كند . هر موجوديت شامل اجزاء و المان هائی است که آن موجوديت را توصيف می كند كه به آنها  خصيصه و يا Attribute گفته می شود . هر موجوديت بسته به اين كه  در سيستم مورد مطالعه چه ميزان اطلاعات راجع به آن می خواهيم داشته باشيم ، شامل حداقل يک و يا چند خصيصه خواهد بود. از آنجا که هر موجوديت راجع به يک موضوع به خصوص می باشد ، بنابراين يک ارتباط منطقی بين کليه خصايص موجوديت وجود خواهد داشت .در واقع  ،‌ تمام خصائص يک موجوديت توصيف کننده آن موجوديت خواهد بود . برای روشن شدن موضوع بد نيست به نمونه مثال ذيل توجه نمائيد :
  - موجوديت مشتری شامل خصلت های نام مشتری ، آدرس مشتری ، تلفن مشتری و ... است .